Sinds mei 2022 doe ik een tweejarige supervisieopleiding, die de Nobco organiseert. Boeiend en leerzaam, ook omdat het informatie opfrist die ik sinds een eerdere supervisieopleiding weer een beetje vergeten was. Ik wordt me weer bewuster van wat ik doe. Daarin speelt ook de supervisie die ik ontvang een belangrijke rol.
Dat merk ik bijvoorbeeld in mijn gesprekken met Adela, die net hersteld is van een burn-out. Ze is projectleider bij een evenementenbureau en ze begint binnenkort weer aan haar eerste project met medewerkers. Haar grote zorg: dat ze weer zoals eerder alle verantwoordelijkheid op zich neemt, daardoor overbelast raakt en uitvalt. Ze wil het anders doen, en zoekt naar wegen om haar medewerkers zelf de taak op te laten pakken, zonder dat deze de hele tijd naar haar toekomen met vragen.
Erover pratend leg ik haar uit dat je dat vaak goed kunt bereiken als je de medewerkers niet uitlegt wat ze hoe moeten doen, maar ze het zelf laat bedenken. Dan ligt de bal bij hun, is het hun eigen oplossing en manier van werken, waardoor de kans sterk toeneemt dat ze de bal werkelijk oppakken. Als leidinggevende grijp je pas in als het echt mis gaat, of als de voorstellen problematisch zijn.
Adela, een nuchtere en rationele doorpakker, ziet het punt wel, maar heeft geen idee hoe ze dat moet doen, vragen stellen. Ik open mijn mond om het haar te vertellen en … oeps. Net op tijd herpak ik mezelf en vraag haar wat ze zou kunnen zeggen. Ze begint met een half idee, aarzelt en twijfelt… en ik wil haar zeggen hoe haar zin verder kan gaan. Weer oeps. Wat vind ik het in dit gesprek toch moeilijk om in de vragende modus te blijven, om niet uit te gaan leggen! Veel moeilijker dan normaal, het is bijna niet te doen.
Daar is het dan. Een parallel proces, zoals dat heet. Net hebben we het erover gehad in de supervisie en de supervisieopleiding, en ik ben er daardoor alert op. Tussen Adela en mij gebeurt namelijk precies hetzelfde als tussen Adela en haar medewerkers. Ik heb in dit gesprek de neiging, nee, de drang om uit te leggen, te zeggen hoe het moet, en daarmee alle verantwoordelijkheid naar mij toe te trekken. Zo ken ik mezelf niet, want normaal vind ik vragen stellen niet moeilijk. Maar nu is het een innerlijk gevecht, ik moet mezelf vaak tot de orde roepen en mijn mond weer dicht klappen.
Dergelijke parallelle processen gebeuren regelmatig in de coaching. Hoewel soms vervelend, geeft het je tegelijkertijd nuttige informatie die je kunt gebruiken. Ik kan me bijvoorbeeld beter verplaatsen in Adelas worsteling. Ik voel meer compassie omdat ik haar worsteling zelf ervaar. Dat helpt mij om het geduld op te brengen om haar zelf te laten zoeken naar woorden. Ik zie haar nadenken, broeden, zinnen uitproberen. Uiteindelijk heeft ze een paar vragen op papier, en een plan voor de kick-off-vergadering. Wat een bevalling! Maar het is er.
Voordat we afscheid nemen zegt ze: “Ik ben eigenlijk niet zo een prater. Maar het is toch ongelooflijk hoe je gewoon door vragen stellen zo veel meer nadenkt, en zelf ook echt oplossingen vindt.”
Yes! Doel behaald. Dat is ook gelukt dankzij de supervisie, waardoor ik alert was en een betere coach kon zijn.
Lijkt supervisie je ook wat? Met veel individuele aandacht en vrije ruimte om je te ontwikkelen als coach? Wil je een vrijblijvend kennismakingsgesprek?
